Η ΑΠΑΧΘΕΙΣΑ

...Ξαφνικα η αγελη με τα βοδια ξεσηκωθηκε και κινηθηκε σαν ενα σωμα, αφου για ωρες ειχε βοσκησει στη βουνοπλαγια. Τα ζωα ετρεξαν προς την ακτη, με αργο ρυθμο πρωτα κι αποτομα με γρηγοραδα. Σαν βροντη τυμπανων ακουγοταν ο καλπασμος των, που απο στιγμη σε στιγμη ολο και περισσοτερο δυναμωνε, κανοντας τη γη να τρεμει. Ενα κυμα απο ανεβοκατεβατα κεφαλια εσκασε πανω στο λιβαδι, περιβρεχοντας τις κοπελιες που ανασηκωθηκαν κι αφησαν τα ανθη που μαζευαν να πεσουν. Το κυμα ουτε που ακουμπησε τα λυγερα κορμια τους, απλα σκορπιστηκε ως τη θαλασσα και καταλαγιαζοντας σταματησε εκει. Αναμεσα στα μαυριδερα, κοκκινα, κιτρινωπα και παρδαλα βοδια ηταν κι ενας κατασπρος ταυρος που με αργες κινησεις εφερνε βολτες, ενω τα αλλα, λες και προσμεναν κατι να συμβει, στεκονταν ακινητα οπως πριν στην βουνοπλαγια. Αφοβα κι ηρεμα την πλησιασε, εκεινη, την μοναδικη, περιτριγυρισμενη απο τις αλλες και που το βροντοφερμενο κοπαδι ειχε αφησει αναυδη στο τρομο που μονο σιγα σιγα λιγοστευε. Με περιεργεια εκανε μερικα βηματα προς τον τωρα πια ασαλευτο ταυρο. Αυτος σηκωσε το κεφαλι του γερνοντας το στο πλαι, προσφεροντας της το θεαμα του γεματο δυναμη κορμιου του και το βριαρο του φυλο. Της εγλειψε το απλωμενο της χερι, κοιταζοντας τη καταματα με ενα βλεμμα που εκεινη περασε για ανθρωπινο, ετσι που μπερδευτηκε για λιγο. Μετα πλαγιασε μπρος στα ποδια της, ενω τα χερια της χαιδευαν τους τρεμαμενους και τεντομενους μυες των λαγονιων του. Παρατολμη με μιας τον καβαληκεψε ορμωντας πανω του και καθησε στη ραχη του. Εκεινος σηκωθηκε αργα και την εφερε στη θαλασσα που σε αυτο το μερος της παραλιας ηταν ρηχη μεχρι περα. Οταν ο ταυρος δεν πατωνε αλλο αρχισε να κολυμπαει και γρηγορα απομακρυνθηκε απο τη στερια και τις συντροφισσες της. Αυτες, μολις αντιληφθηκαν πως ο ταυρος δε θα επεστρεφε πια, ετρεξαν στην ακρογιαλια και αρχισαν να φωναζουν το ονομα της, καταφοβισμενες μεσα στον πανικο τους. Ο χρονος επεκτενε τους γυρους του κατω απο εναν καυτο ηλιο και τιποτε αλλο πια δεν ακουγοταν παρα ο ανεμος, οι κραυγες των γλαρων κι ο φλοισβος των κυματων.

Σε μια ξενη ακτη ο ταυρος μεταμορφωθηκε μεσα στα χερια της. Κατω απο εναν πλατανο, καταπληκτη και ζαλισμενη απο την ανυπομονη λαγνεια του, πιεστηκε πανω του μεχρι που της φανηκε πως της διελυε το κορμι. Τις εβδομαδες που ερχονται πλαγιαζει σχεδον καθημερινα μαζι του, ενω στην αναμνηση της η μορφη του αλλαζει καθε φορα. Μενει εγκυος, του γενναει τρια παιδια, και στο τελος παντρευεται εναν αλλο.

Καπως ετσι θα μπορουσαμε σιγουρα να την διηγηθουμε, την ιστορια της Ευρωπης: διχως ονομα, διχως εξηγησεις, διχως διευκρινισεις. Μια περιπετεια βουβη, ενα γεγονος χωρις περαιτερω λογια. Μια διαδοχικη σειρα απο μαγεια και τρομο. Ο μυθος, αποσταγμενος σε ευγενικη μορφη μιας αλυσιδας απο αρχεγονες εικονες, των οποιων η ευσυγκινητη δυναμικη δεν εχει ακομη διοχετευτει και περιοριστει απο την παραγωγη αφηγηματικης συνοχης και συνδεσης. Οι αφηγητες μυθων αλλωστε αυτο κανουν παντα, αυτοι οι ανωνυμοι ραψωδοι, που μεταφερουν τις ιστοριες περι Θεων και θνητων απο γενια σε γενια, οπως και οι ποιητες που αναφερονται σε αυτες τις ιστοριες για να τις εκμεταλλευτουν με τον προσωπικο τους τροπο. Κι ας μην ξεχναμε τους μυθο- και λογογραφους αναμεσα στους μελετητες και λογιους, τους συλλεκτες και συστηματολογους της αρχαικης παραδοσης.

Η Ευρωπη ειναι εκεινη η νεα κι ελκυστικη γυναικα με το "ευρη προσωπο" Η ΤΑ "ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΤΙΑ". Ο Διας θαμπωθηκε τοσο πολυ απο την ομορφια της, ωστε γεματος ποθο την απηγαγε απο την πατριδα της, την Τυρο της Φοινικιας, τον σημερινο Λιβανο, και σε μορφη ταυρου την μετεφερε στην Κρητη διασχιζοντας την Μεσογειο – η εμπιστευεται την ολη υποθεση σε εναν πραγματικο ταυρο. Ο Διας την κανει μητερα τριων γιων, του Ραδαμανθυ, του Μινωα και του Σαρπηδονα. Η παραδοση την εντασσει σε ενα συμπλεγμα απο θνητους κι αθανατους, που ξετυλισσεται απο την Αργολιδα του σκιαρου ποταμοθεου Ιναχου και το οποιο συνδεει στην συνεχεια την Ελλαδα με την Αιγυπτο, την Φοινικια, την Κιλικια, την Κρητη και την Ιλλυρια. Η Ευρωπη εχει συγγενεια με την Σεμελη, μητερα του Διονυσου, ο οποιος αργοτερα θα κανει την εγγονη της, την Αριαδνη, την συνεργο του Θησεα, ερωμενη του και θα την αποθεωσει. Μεσω του αδελφου της, τον Καδμο, συσχετιζεται με τον βασιλικο οικο των Θηβων, αρα και με τον Οιδιποδα. Σημαντικο ρολο σε αυτην την γενεολογια θα κατεχουν ταυροι κι αγελαδες: μια προγονος της Ευρωπης, η Ιω, ερωμενη του Δια που την καταδιωκει η Ηρα, μεταμορφωμενη σε αγελαδα καταφευγει απο το Αργος στην Αιγυπτο οπου γινεται παλι γυναικα. Ο Καδμος ακολουθει μια αγελαδα και ιδρυει εκει που αυτη εξαντλημενη θα ξαπλωσει την πολη των Θηβων. Ο βασιλιας της Κρητης, τον οποιο η Ευρωπη τελικα θα παντρευτει και που ονομαζοταν Αστερος, Αστεριος η Αστεριων, πιθανον να ειναι σωσιας του θεου σε μορφη ταυρου. Βυζαντινες πηγες αναφερουν πως στην Γορτυνα της Κρητης λατρευοταν ενας Διας Αστεριος. Και, τελος, η Πασιφαη, συζυγος του Μινωα και νυφη της Ευρωπης, ερωτευεται υπο θεικη εντολη εναν ταυρο απο τον οποιο αποκτα τον Μινωταυρο, κι αυτος επισης, υποτιθεται, μια περαιτερω εκδηλωτικη εμφανιση αυτου του θεου.

Η Ευρωπη αρχικα πιθανον να ηταν θεα που στην Γορτυνα λατρευοταν ως Ευρωπη Ηλλωτιδα. Απο τον δευτερο μετα Χριστο αιωνα στη Σιδωνα της Φοινικιας πλεον ταυτιζεται με την Ασταρτη. Μυθολογικα, λοιπον, προκειται ισως για την αδελφη μιας δυτικοσημιτικης θεας που σε μορφη αγελαδας ζευγαρωθηκε με το ανδρικο αντιστοιχο της, ΤΟΝ Ασταρτη, που την συναντησε ως ταυρος.

Το διηγημα, αποδιδοντας μια ιστορια γεματη απο βιαιο και αχαλινωτο σεξ που φτανει πισω ως τις αρχες του μυθου, εγινε πλεον θεμα επεξεργασιας της τεχνης. Ενα θεμα επικο, θεατρικο και, τελος, αλληγορικο. Ο Ελληνισμος την εκανε προστατιδα ονοματος μιας ηπειρου, αφου για αιωνες Ευρωπη αποκαλουσαν απλως μια μικρη περιοχη στη Πελοπονησσο. Αυτο απεμεινε απο αυτην, περα απο το τελος της αρχαιοτητας, καθως και μεσαιωνικα γενη πριγκηπων προσπαθησαν να καθιερωσουν την συγγενεια τους με τους προγονους της.

Φτασαμε στη σημερινη δικη μας εποχη. Προς το παρον η Ευρωπη διακοσμει μια διαφημιστικη αφισα της Ευρωπαικης Ενωσης: μεσα στο απεραντο γαλαζιο της θαλασσας καβαλαει εναν ταυρο με αγαθο βλεμμα, και που το δερμα του λαμπυριζει χρυσο κατω απο τον ηλιο της Μεσογειου.

Andreas Kuehne και Christoph Sorger