 ευρωπη - τα κειμενα - λουκιανὸς |
|
 ΖΕΦΥΡΟΣ ου πωποτε πομπην εγω μεγαλοπρεπεστεραν ειδον εν τη θαλαττη, αφ' ου γε ειμι και πνεω. συ δε ουκ ειδες, ω νοτε? ΝΟΤΟΣ τινα ταυτην λεγεισ, ω ζεφυρε, την πομπην? η τινεσ οι πεμποντεσ ησαν? ΖΕΦΥΡΟΣ ηδιστου θεαματος απελειφθησ, οιον ουκ αν αλλο ιδοισ ετι. ΝΟΤΟΣ περι την ερυθραν γαρ θαλατταν ειργαζομην, επεπνευσα δε και μερος της ινδικης, οσα παραλια της χωρασ. ουδεν ουν ειδα ων λεγεισ. ΖΕΦΥΡΟΣ αλλα τον σιδωνιον αγηνορα οιδασ? ΝΟΤΟΣ ναι, τον τησ ευρωπησ πατερα. τι μην? ΖΕΦΥΡΟΣ περι αυτησ εκεινησ διηγησομαι σοι. ΝΟΤΟΣ μων οτι ο ζευσ εραστησ τησ παιδοσ εκ πολλου? τουτο γαρ και παλαι ηπισταμην. ΖΕΦΥΡΟΣ ουκουν τον μεν ερωτα οισθα, τα μετα ταυτα δε ηδη ακουσον. η μεν ευρωπη κατεληλυθει επι την ηιονα παιζουσα τασ ηλικιωτιδασ παραλαβουσα, ο ζευσ δε ταυρω εικασασ εαυτον συνεπαιζεν αυταισ καλλιστοσ φαινομενοσ. λευκοσ τε γαρ ην ακριβωσ και τα κερατα ευκαμπησ και το βλεμμα ημεροσ. εσκιρτα ουν και αυτοσ επι τησ ηιονοσ και εμυκατο ηδιστον, ωστε την ευρωπην τολμησαι και αναβηναι αυτον. ωσ δε τουτο εγενετο, δρομαιοσ μεν ο ζευσ ωρμησεν επι την θαλατταν φερων αυτην και ενηχετο εμπεσων, η δε πανυ εκπλαγησ τω πραγματι τη λαια μεν ειχετο του κερατοσ, ωσ μη απολισθανοι, τη ετερα δε ηνεμωμενον τον πεπλον ξυνειχεν. ΝΟΤΟΣ ηδυ τουτο θεαμα ειδεσ, ω ζεφυρε, και ερωτικον, νηχομενον τον δια φεροντα την αγαπωμενην. ΖΕΦΥΡΟΣ Και μην τα μετα ταυτα ηδιω παρα πολυ, ω νοτε. η τε γαρ θαλαττα ευθησ ακυμων εγενετο και την γαληνην επισπασαμενη λειαν παρειχεν εαυτην, ημεισ δε παντεσ ησυχιαν αγοντεσ ουδεν αλλο η θεαται μονον των γιγνομενων παρηκο-λουθουμεν, ερωτεσ δε παραπετομενοι μικρον εκ τησ θαλαττησ, ωσ ενιοτε ακροισ τοισ ποσιν επιψαυειν του υδατοσ, ημμενασ τασ δαδασ φεροντεσ ηδον αμα τον υμεναιον, αι νηρηιδεσ δε αναδυσαι παριππευον επι των δελφινων επικροτουσαι ημιγυμνοι αι πολλαι, το τε των τριτωνων γενοσ και ει τι αλλο μη φοβερον ιδειν των θαλαττιων απαντα περιεχορευε την παιδα. ο μεν γαρ ποσειδων επιβεβηκωσ αρματοσ, παροχουμενην την αμφιτριτην εχων προηγε γεγηθωσ οδοποιων νηχομενω τω αδελφω. επι πασι δε την αφροδιτην δυο τριτωνεσ εφερον επι κογχησ κατακειμενην, ανθη παντοια επιπαττουσαν τη νυμφη. ταυτα εκ φοινικησ αχρι τησ κρητησ εγενετο. επει δε επεβη τη νησω, ο μεν ταυροσ ουκετι εφαινετο, επιλαβομενοσ δε τησ χειροσ ο ζευσ απηγε την ευρωπην εσ το δικταιον αντρον ερυθριωσαν και κατω ορωσαν. ηπιστατο γαρ ηδη εφ' οτω αγοιτο. ημεισ δε εμπεσοντεσ αλλο αλλοσ του πελαγουσ μεροσ διεκυμαινομεν. ΝΟΤΟΣ ω μακαριε ζεφυρε τησ θεασ. εγω δε γρυπασ και ελεφαντασ και μελανασ ανθρωπουσ εωρων. λουκιανου εναλιοι διαλογοι  ΖΕΦΥΡΟΣ Ποτε δεν ειδα τοσο μεγαλοπρεπη πομπη στη θαλασσα, αφ' οτου υπαρχω και πνεω. Εσυ δεν την ειδες Νοτε? ΝΟΤΟΣ Ποια πομπη εννοεις, Ζεφυρε? Και ποιοι επαιρναν μερος? ΖΕΦΥΡΟΣ εχασες το πιο ευχαριστο θεαμα, που παρομοιο του δε θα δεις ποτε ξανα. ΝΟΤΟΣ ειχα δουλεια στην Ερυθρα θαλασσα και φυσηξα επισης σε καποια περιοχη της Ινδιας, στα παραλια της χωρας. Δεν εχω λοιπον ιδεα για τι πραγμα μου μιλας. ΖΕΦΥΡΟΣ Πες μου, ξερεις τον Αγηνορα απο τη Σιδωνα? ΝΟΤΟΣ Ναι, τον πατερα της Ευρωπης. Και λοιπον? ΖΕΦΥΡΟΣ Γι αυτη την κοπελα θα σου διηγηθω. ΝΟΤΟΣ Μηπως ο Διας ειναι ερωτευμενος μαζι της εδω και καιρο? Τουτο το ξερω απο παλια. ΖΕΦΥΡΟΣ Για τον ερωτα μπορει να ξερεις, ακου ομως τι εγινε στη συνεχεια. Η Ευρωπη παιζοντας κατεβηκε προς την ακτη μαζι με τις φιλεναδες της. Τοτε ο Διας πηρε τη μορφη ταυρου κι επαιζε μαζι τους, παρα πολυ ομορφος, γιατι ηταν καταλευκος, με ωραια στριφογυριστα κερατα και ημερο βλεμμα. Πηδουσε λοιπον κι αυτος στην ακρογιαλια και μουγκριζε τοσο γλυκα, που η Ευρωπη τολμησε ν’ ανεβει πανω του. Μολις εγινε αυτο, ο Διας ορμησε προς τη θαλασσα με κεινη στην πλατη του, επεσε μεσα και κολυμπουσε. Αυτη τοτε τρομοκρατηθηκε πολυ, με το αριστερο χερι κρατιοταν απο το κερατο για να μη πεσει και με το αλλο κρατουσε το πεπλο της που ανεμιζε. ΝΟΤΟΣ Ευχαριστο το θεαμα που ειδες, Ζεφυρε, και ερωτικο. το Δια να κολυμπα και να μεταφερει την αγαπημενη του! ΖΕΦΥΡΟΣ Κι ομως αυτο που ακολουθησε ηταν πολυ πιο ευχαριστο, Νοτε. Η Θαλασσα εμεινε αμεσως ακυματιστη, ηρεμησε κι εγινε λαδι. ολοι εμεις καναμε ησυχια και τους ακολουθουσαμε, απλοι θεατες των συμβαντων, ενω ερωτες πετουσαν διπλα, λιγο πανω απο τη θαλασσα, ωστε να χαϊδευουν ποτε-ποτε με την ακρη του ποδιου τους το νερο, και κρατωντας αναμμενες δαδες, τραγουδουσαν τον υμεναιο, και οι Νηρηιδες βγηκαν στην επιφανεια και πηγαιναν διπλα-διπλα, καβαλα στα δελφινια, χειροκροτωντας, ημιγυμνες στα περισσοτερα μελη του σωματός τους. Το γενος των Τριτωνων επισης και οποιο αλλο θαλασσιο πλασμα δεν προκαλει φοβο στο ματι χορευε γυρω απο την κοπελα. Ο Ποσειδωνας εξαλλου ανεβηκε σε αρμα με την Αμφιτριτη, τη γυναικα του, στο πλαι κι ανοιγε χαρουμενος δρομο για τον αδελφο του που κολυμπουσε. Το αποκορυφωμα ηταν πως δυο Τριτωνες μετεφεραν την Αφροδιτη ξαπλωμενη σε κοχυλι να ραινει τη νυφη με καθε λογης ανθη. ολα τουτα γινονταν απο τη Φοινικη μεχρι την Κρητη. οταν ομως επιβιβαστηκε στο νησι, ο ταυρος δεν φαινοταν πια, αλλα ο Διας πηρε απο το χερι την Ευρωπη και την οδηγησε στο Δικταιο αντρο, κατακοκκινη και με το βλεμμα χαμηλωμενο γιατι ειχε πια καταλαβει που πηγαινε. Τοτε εμεις πεσαμε ο καθενας στο πελαγος προς διαφορετικες κατευθυνσεις και βυθιστηκαμε στα κυματα. ΝΟΤΟΣ Τυχερε Ζεφυρε, τι ομορφο θεαμα ειδες! Αντιθετα εγω ειδα μονο γυπες, ελεφαντες και μαυρους ανθρωπους. Μεταφραση εκδοση "κακτοσ"  | |